لُبّ و جوهر حادثه عاشورا این است که در دنیایی که همه جای آن را ظلمت و فساد و ستم گرفته بود، حسین ‏بن ‏علی علیه‏السّلام برای نجات اسلام قیام کرد و در این دنیای بزرگ، هیچ‏کس به او کمک نکرد!

حتّی دوستان آن بزرگوار، یعنی کسانی که هر یک می‏توانستند جمعیتی را به این میدان و به مبارزه با یزید بکشانند، هر کدام با عذری، از میدان خارج شدند و گریختند! ابن‏عبّاس یک‏طور؛ عبداللَّه‏بن‏جعفر یک‏طور؛ عبداللَّه‏بن‏زبیر یک‏طور؛ بزرگان باقی‏مانده از صحابه و تابعین یک‏طور   ... شخصیتهای معروف و نام و نشان‏دار و کسانی که می‏توانستند تأثیری بگذارند و میدان مبارزه را گرم کنند، هر کدام یک‏طور از میدان خارج شدند. این، در حالی بود که هنگام حرف زدن، همه از دفاع از اسلام می‏گفتند. اما وقتی نوبت عمل رسید و دیدند که دستگاه یزید، دستگاه خشنی است؛   امام حسین علیه السّلام را در صحنه تنها گذاشتند

این، یک عبرت عجیب در تاریخ است. آن‏جا که بزرگان می‏ترسند، آن‏جا که دشمن چهره بسیار خشنی را از خود نشان می‏دهد، آن‏جا که همه احساس می‏کنند اگر وارد میدان شوند میدان غریبانه‏ای آنها را در خود خواهد گرفت؛ آن‏جاست که جوهرها و باطن افراد شناخته می‏شود.

. بیانات در دیدار جمعی از پاسداران05/10/1374